Einde van de Reis naar Indonesie

Dit verslag gaat uit 2 delen bestaan, in het eerste gedeelte zal ik ( TJ), verslag doen van de wat "zakelijke" kant van de reis. In het 2e gedeelte zal Jan ingaan op onze meest fantastische dingen die we meegemaakt hebben en de hoogtepunten nog eens op te schrijven.

Een onvergetelijke reis naar een onvergetelijk land. Dat er verschil is tussen diverse landen/werelddelen, was ons natuurlijk wel bekend. Maar dat het verschil zo immens groot zou zijn, hadden we niet verwacht. De schrijnende armoede met daar tegenover de welvaart van bepaalde bevolkingsgroepen, hebben ons wel aangegrepen. Een klein voorbeeld is misschien dat we gezien hebben dat een moeder met kind, 5 jaar ??, leven langs een drukke verkeersweg en ze hem avonds wast met water uit een soort riool rivier. Als ouder en Opa gaat je dat door merg en been. Helaas kun je er niets aan doen. Het verkeer in de steden van Indonesië is een soort computerspelletje, alles gaat er door elkaar heen, links, rechts en je moet daar maar doorheen zien te komen. De toeter is het communicatiemiddel onderling. 1 keer om te laten horen dat je er door wilt, 2 keer om te bedanken dat ze je door gelaten hebben. Dat doet iedereen, dus je kunt wel nagaan wat een herrie het dan wordt.Verder is het een prachtig land met een fantastische natuur. Bijna alles kun je er in de natuur vinden wat nodig is om in leven te blijven. Rijstvelden zo groot dat je soms niet het einde kunt zien van deze velden. Ook hele kleine voor het privé gebruik. Nogmaals het is een fantastisch land met ongekende mogelijkheden. Helaas wordt met deze mogelijkheden heel weinig gedaan. Toerisme is er niet veel terwijl er volop mogelijkheden zijn om dat te exploiteren. Bijna rondom kustlijnen en prachtige meren waar bijna geen enkele mogelijkheid is voor watersport. De ongelofelijke troep die je bijna overal ziet, vuilnis op straat, in de rivieren, bij de mensen rondom de hutjes, het is niet te geloven. Niemand doet er wat aan.Er is een soort berusting voelbaar. Misschien denkt men dat er toch niets aan te doen is?

Maar goed, ik wil mijn aandeel niet negatief afsluiten en wil toch enkel mensen bedanken voor Jan het van me overneemt. Als eerste natuurlijk mijn broertje Jan. Voor de fantastische manier waarop hij de reis georganiseerd heeft. Met name de 1e week, de reis door Java per trein was top geregeld. Ook voor het feit dat we dit samen hebben gedaan en dat ik met hem mee mocht wil ik hem bedanken. We zijn in deze 3 weken, zonder maar 1 meningsverschilletje, meer tot elkaar gekomen dan we ooit thuis hadden kunnen doen. Ook heb ik veel meer begrip gekregen voor zijn passie voor de reis die Pa gemaakt heeft en voor Indonesië. Heel veel dank aan Jose, Bian en al die mensen die we daar ontmoet hebben. Zonder hen was het nooit geworden zoals het geworden is. Ook wil ik iedereen bedanken die ons gevolgd heeft via de blog. Het was leuk om te horen en te lezen hoe iedereen mee leefde tijdens de reis. De reacties waren voor ons weer een inspiratie om er mee door te gaan. Dank je wel allemaal.

Ik geef nu de "pen" door aan Jan

Ja broer ik kan mij helemaal vinden in jou eind verhaal, en ja het was lang geleden dat we drie weken of langer met elkaar op geschept zaten. Was dat dat niet  de periode voor 24 mei 1975 ? Ook jij grote broer bedankt dat je bereid was om mijn grote wens mee in vervulling te laten gaan, Hetty is je ook dankbaar.  Inderdaad is die passie begonnen met het vinden van het fotootje en daarna de contacten met oud Indië strijders, dankzij de berichten die Yvonne overal op het internet plaatste. Het resulteerde in een contact met Marcel Messing die een boek had geschreven over zijn vader Nico, over de dienst tijd in Indië. Dit kwam bijna overeen met onze vader Gijsbert en na dit boek een keer of vier gelezen te hebben was de passie geboren om ook een keer naar Indië (Indonesië) te gaan. En zie, op 9 mei stapten wij in het vliegtuig om aan ons avontuur te beginnen, hoe dat is verlopen hebben jullie hopelijk met veel interesse en plezier gevolgd via onze blog. Een hoogtepunt (eigenlijk was alles een hoogtepunt) was het bezoek aan het Ereveld Pandu in Bandung. Al bij de eerste stappen op het Ereveld krijg je een apart gevoel over je heen als je de 4000 graven ziet liggen, keurig verzorgd en in een serene stilte. Het was rond de 30 graden, maar we kregen toch kippenvel.  En dan natuurlijk het bloemetje bij Dirk Jan van Toorn (geboren Maurikker) en bij Adrie Paauwe (dienstmaat van Nico Messing en Pa van Ewijk van de 5-2 RI) en bij Jo Bedaux ( TJ had over hem een indrukwekkend/emotioneel verhaal gelezen). Toeval wil dat Adrie Paauwe en Jo Bedaux naast elkaar liggen. Ook het tempelcomplex de Borobudur nabij Jogjakarta was een hoogtepunt, zeer indrukwekkend groot. En als blanke jongens waren we in trek om met de Indonesiërs op de foto te gaan. De reis over Java met de trein was prachtig, we weten nu  wat een Sawa is daar zijn er wel een paar van. Verder een prachtig landschap met bergen, vulkanen, diepe dalen en dan weer een Sawa en weer een Sawa. Kortom rijstvelden zat. Zijn er dan geen tegenvallers, nou zeer zeker. Tegenvallers zijn de grote steden Jakarta/Bandung/Jogjakarta/Soerabaya ze zijn vies en goor en druk en een verschrikkelijke lucht vervuiling. En daar hebben we geslapen !!!!!!!!! Met een binnenlandse vlucht  (Lion Air) zijn we op 16 mei van Soerabaya naar Manado gevlogen, en op het vliegveld aldaar opgehaald door onze vriendin Jose Peters. Zij heeft er voor gezorgd dat we twee weken lang een geweldig druk/leuk/mooi/leerzaam programma hebben gehad, en dat heeft Jose niet alleen gedaan. Wat dacht je van Fatima, zij verzorgde ons met alles ontbijt/lunch/avondeten/de was en niet te vergeten haar eigen gemaakte sambal. En dan natuurlijk de 88 jarige Bian Loho, met haar humor (spreekt nog perfect Nederlands) en haar auto met privé chauffeur zij heeft ons ook onvergetelijke dagen bezorgd. Zeer zeker was een hoogte punt het snorkelen bij de eilanden Siladen en Bunaken, met hun prachtige koraal riffen en vissen. Ook wil ik nog een wandeltocht door de Jungle met Jose aanhalen, gelukkig woonde er een kokosnoten plukker in dat bos anders had onze reis waarschijnlijk langer geduurd dan gepland  (grapje Jose).   Manado waar we geprobeerd hebben om nog wat te vinden uit de tijd (1947 - 1949) dat Pa van Ewijk daar gelegerd was, en dat is zo goed als verdwenen. Toch geeft het een voldaan gevoel om te zijn geweest waar Pa zolang is geweest. En dan ineens is daar de laatst dag in Manado  bij Jose en Fatima. Na het afscheid en de te late Taxi (04.15 uur) zijn we om 06.15 uur met het vliegtuig vertrokken naar Jakarta, daar een paar (!) uurtjes gewacht om via Kuala Lumpur en Frankfurt zaterdagmorgen om 09.20 uur in Amsterdam aan te komen. Het is een mooie en interessante  reis geweest, en bovendien dat je met je broer  bent geweest waar onze Pa ook lang en lang gelden is geweest geeft ook een bijzonder gevoel over deze reis.  En wat onze zoektocht betreft, ik denk dat ik stilletjes hier mee door ga. Waarschijnlijk tegen beter weten, maar laat het mij nooit meer los.  TJ heeft het al geschreven wat jullie voor ons hebben betekend met al jullie reacties, bedankt . Ook bedankt de mensen die ons alleen maar gevolgd hebben.

Gr. Jan